Od Script Kiddie

Tej nocy ponownie wyszłam z kanalizacji. Idąc po mieście, myślę, że wytwarzanie plakatów to nie jest zbyt męcząca praca. Nagle na drodze spotkałam starą kobietę. Siedziała na wyniszczonym tapczanie, ale nie była aż tak bardzo stara. W jednej ręce trzymała papier, a w drugiej jakieś dziwaczne warzywo. Nagle zaczęła zginać papier.
- Elo! - powiedziałam do niej.
- Dzień dobry! - odpowiedziała ku mojemu zdumieniu; przecież była noc.
- Czy ma pani jeszcze taki papier? - spytałam z nadzieją. Ten papier mi się podobał.
- Nie. Ale dostałam go od pana w płaszczu w czarno-brązowe paski.
- Tak?! A czy wie pani może coś o plantacji herbaty położonej na północy miasta?
- Nie. - odpowiedziała, a ja już spodziewałam się, że zaraz ona zacznie krzyczeć coś o ołówkach.
- Wygląda pani na kogoś, kto zna się na origami! - powiedziałam do niej, bo rewelacyjnie składała papier.
- Sprzedam ci to za jedzenie lub jakieś rośliny. - powiedziała, a mi rośliny skojarzyły się z moimi rasta ziomkami.
- Mam herbatę, to taka dobra roślina... - odpowiedziałam, wręczając jej susz z tej herby.
- Dziękuję. - powiedziała spokojnie i dalej składała kartkę.
- Kojarzy pani tą roślinę? - Spytałam.
- Możliwe! - odpowiedziała głośno, krzycząc.
- To jest najlepsza herbata. - powiedziałam.
- Każdy tak mówi. - odrzekła.
- Pani, dawaj pani to origami, bo się śpieszę.
Skończyła i bez słowa wręczyła mi origami przedstawiające wróbla tudzież innego ptaka.
Podziękowałam i zaczęłam podążać w stronę studzienki.
Kiedy wróciłam, na korytarzu nikogo nie było ale byli w kuchni, do której weszłam, by napić się herbaty. Było tam dwóch Arabów pijących herbatę. Oni mówili coś po arabsku. Nagle zaczęłam im śpiewać hymn Rosji, nauczono mnie go w szkole. Przy tym często popijałam herbatę. W połowie hymnu wyszłam, bo już mi się nie chciało śpiewać, ale oni bili brawo. Poszłam do sali komputerowej i hakowałam oraz myślałam o herbacie i moim ocelocie. Myślę też, że sprawa miasta i herbaty to coś, co muszę rozwiązać. A przynajmniej herbaty.

Ogłoszenia 15

Na samym początku wybaczcie że długo nie było posta, nawet takiego który by mówił "Jesteśmy tylko nie mamy o czym pisać" mam nadzieję że nikt nie pomyślał, że olaliśmy bloga i was. Do tej pory z adf.ly są 3 centy, nie jest to może zatrważająca kwota, ale w ostatnich dniach coraz więcej osób zaczęło klikać. Oczywiście jeśli ktoś chce to może podać nam swojego bloga i zrobimy wymianę linków. Myślę że niedługo uda się zorganizować post oraz liczę na to że w końcu uda mi się dogadać z osobami, które miały dołączyć, do czego was zachęcam. Niestety nie pojawiły się żadne odpowiedzi dotyczące zagadki, liczę na to że po prostu nie wiedzieliście i dlatego nikt nic nie pisał. Jako podpowiedź podam że zagadka jest związana z osobą mojego mentora. Póki co to wszystko, a więc ./piszcie w komentarzach swoje rady i pytania, klikajcie w linki oraz zapraszajcie znajomych. Cześć.

Ogłoszenia 14

W końcu znalazłem nowy sposób jak zarobić na nagrody. Co prawda nie jest on taki efektywny jak wcześniejszy, ale przynajmniej jest. A więc na stronie Na Nagrody jest póki co 5 linków, które nie prowadzą w żadne konkretne miejsce, tylko w różne miejsca na blogu, więcej informacji tam W najnowszym opowiadaniu o mnie jest kontynuacja zagadki. Może komuś się uda odgadnąć o co chodzi, taka mała podpowiedź chodzi o osobę. Jeśli chcecie być na bieżąco to zachęcam do polubienia naszej strony na fb, Ponieważ ogłoszenia są pisane co jakiś dłuższy okres czasu, a wszystkie wydarzenia są opisywane na bieżąco na tej stronie. Na dziś to tyle. Do zobaczenia.

Od Script Kiddie

Tym razem postanowiłam przesłuchać moich rosyjskich kolegów. Złapałam ich siedzących pod ścianą na korytarzu. Pili herbatę.
- Elo!... Co wy macie z tą herbą?!- Powiedziałam ze śmiechem.
- Witaj. - powiedzieli zmieszani i poszli, niby do sali informatycznej.
Po chwili wyobraziłam sobie żelazo mieszkające w doniczce i pomyślałam, że dzisiaj znowu pójdę na dwór w nocy. Minął dzień, ostatni ludzie szli spać, a ja wyszłam ze studzienki.
- Jeśli teraz wyruszę na plantację, to wrócę, zanim inni się obudzą - pomyślałam.
Szłam dwie godziny przez zniszczone miasto i doszłam do wniosku, że nie chciałabym być miastem. Rozmawiałam z nim i mu współczuję. Dotarłam wreszcie na plantację i zobaczyłam ludzi zbierających herbatę. Niektórzy spali. Podeszłam do jednego z nich. Miał około 70 lat.
- ... Joł! - zawołałam.
- Dobry wieczór - odpowiedział ponuro.
- Czy może pan mi coś opowiedzieć o tej plantacji?
- Nie wolno nam z nikim rozmawiać!
- Ależ tu nikogo nie ma! Chodzi o to, że moi ruscy koledzy są w to wtajemniczeni, a ja nie bardzo wiem, dlaczego akurat oni. Może ich pan kojarzy!
- Nic ci nie powiem.
- Gadaj, co wiesz! - krzyknęłam i przystawiłam mu karabin do głowy.
- Ja nic nie wiem! - odpowiedział. - Daj mi spokój.
- Szkoda z tobą gadać. - odeszłam, bo nie chciałam go zabijać.
Idąc przez plantację, zobaczyłam śpiącego Araba, ubranego tak samo, jak reszta niewolników. Obudziłam go.
- Joł! Co wiesz o siedzibie w studzience kanalizacyjnej? Wyglądasz na jednego z jej mieszkańców!
- Kiedyś należałem do nich, ale nakryli mnie na szpiegostwie i wylądowałem tutaj.
- Ja tam mieszkam! W tej studzience. I chcę się dowiedzieć czegoś o herbacie.
- Ja wiem jedynie, że to najlepsza herbata.
- Jak zostać wtajemniczonym? - Spytałam.
- To wiedzą tylko oni.
- Zbieracze herbaty też nie wiedzą?
- Nie.
- To nara, ziom, wracam do kanalizacji.
- Do widzenia.
Wzięłam trochę herbaty i udałam się w drogę powrotną. Znowu rozmawiałam z miastem.
- I tak już dużo wiem. - Pomyślałam.